Degene die mij kennen zullen mij naar alle waarschijnlijkheid omschrijven als een control freak. Uiteraard naast alle andere karaktereigenschappen die mij definiëren. Maar ik geef het toe. Ik heb graag de touwtjes in handen. Zo werk ik graag met lijstjes, heb ik een strak dagritme als het op de kinderen aankomt en is onze familieplanner heilig.

Drie dagen geleden gaf het kabinet het dringende advies tot het dragen van mondkapjes in openbare ruimten.

In het leven met vier kleine kinderen trotseren wij de ene mijlpaal na de andere. Daar waar wij met veel plezier de ene fase achter ons laten had ik een andere graag nog  wat langer vast willen houden. Zo ook deze.

Ik ben zo enorm trots op mijzelf, mijn lijf, mijn moedergevoel en uiteraard mijn memmen.

Met een ronkend, warm meisje tegen mijn borst pak ik sinds lange tijd mijn laptop er weer eens bij. Precies vijf weken geleden werd ons vierde kindje geboren. Fem. Mijn gedachten dwalen af naar die bijzondere nacht.

Geduld staat centraal in het ziekteproces van Raf. Na twee jaar krijgen we onverhoopt antwoorden. Goede en minder goede.

Het is een enorm leuk initiatief van ‘Breda Actief’. Deze ochtend kunnen we, gewoon vanuit de woonkamer, live deelnemen aan de Koningsspelen 2020.

Na al die jaren begrijp ik eindelijk waarom de kinderen zo uit hun doen zijn na het krijgen van hun vaccinaties. Mijn arm is beurs en ik voel me niet helemaal fit. Alles voor het goede doel.

‘De paashaas heeft de eitjes nog niet verstopt hoor!’ Dax springt in alle vroegte bij ons op bed. Ik kijk vragend naar Dave. Zijn verdwaasde blik zegt genoeg. Het denkbeeldige konijn is nog niet bij ons geweest.

Onze prul is dan wel niet de grootte van een volwassen banaan, maar alles zit er op en er aan.

Over achttien weken groeien we onze eigen auto uit. Het aanschaffen van een nieuw exemplaar brengt in deze tijd echter wel wat uitdaging met zich mee.

Het zou mij nooit overkomen, maar toch raakte ik mijn kind kwijt.