Baby banaan

Je bent vandaag 22 weken zwanger. Ik open de mail van Naviva, mijn kraamzorgorganisatie, waarin ik wekelijks updates krijg over de baby in mijn buik. Mijn blik valt direct op het plaatje van de grote paarse (?) banaan ergens halverwege het bericht. Je baby is nu zo groot als een banaan staat er boven. Een kinderbanaan in ons geval dan.

Een week terug op maandag werd mijn twintig weken echo gemaakt. Een ervaring die ik de afgelopen zwangerschappen altijd met Dave deelde. Tot op de laatste minuut bleven de richtlijnen van het echocentrum in de huidige Corona crisis echter onduidelijk.

Een aantal weken voor het onderzoek werd ik telefonisch benaderd en werd mij vriendelijk verzocht maar één begeleider mee te nemen. De echo zou daarentegen wel op een andere locatie plaatsvinden, maar ook het tijdstip bleef gelijk. Opluchting aldaar.

De dag voor mijn afspraak had ik hierop geen veranderingen gehoord. Toch besloot ik mezelf op de website van Focus in te lezen om eventuele misstanden te voorkomen. In zwarte koeienletters stond duidelijk vermeld dat de zwangere alleen naar het onderzoek diende te komen evenals tig andere protocollen waaraan ik mij moest houden.

Met het lood in mijn schoenen vertrok ik op dertig maart dan ook in mijn uppie (dat ben ik eigenlijk nooit) naar het ziekenhuis. Op één andere vrouw na was de wachtkamer leeg. Evenals de doorgaans zo gezellige ruimte. Drie stoelen en een tafel waren al dat er nog over was van de voor mij zo bekende ruimte. Uit verveling staarde ik naar het affiche op tafel. De richtlijnen zoals ik deze een dag eerder online bestudeerd had lagen hier nogmaals opgesomd. Bij het punt 20-weken echo bleef mijn blik hangen. Op dit document stond onmiskenbaar vermeld dat enkel bij dit onderzoek de partner van de zwangere aanwezig mocht zijn. Vol ongeloof griste ik mijn telefoon uit mijn tas om Dave van dit nieuws te voorzien. Op zijn beurt zou hij mijn ouders bellen met de vraag zo snel mogelijk te komen om op de kinderen te passen. Het ziekenhuis is maar enkele minuten van ons huis vandaan en wie weet konden we dit bijzondere moment toch nog samen delen. De neutrale blik op mijn gezicht was inmiddels omgetoverd tot een niet te wissen grimas.

Althans. Tot de evenzo zwangere dame in de wachtkamer haar mond open deed. Ze wist mij te vertellen dat zij een dag eerder een e-mail bericht had ontvangen van het echocentrum. Hierin stond vermeld dat wegens Covid-19 geen begeleiding toegestaan was op de afdeling. De grijns sloeg om in een uitdrukking vol verwarring. Vliegensvlug appte ik Dave met deze update in de hoop dat hij niet al het parkeerterrein had betreden.

Vol ongeduld wachtte ik af tot één van de deuren in de gang open zou gaan. Eindelijk.

‘Mag ik u iets vragen?’ begon ik vlug voor de medewerkster de mevrouw naast mij zou doen oproepen. Ik wees haar op het briefje op tafel en vroeg haar duidelijkheid te geven in het beleid. Helaas. Ik moest de kleine dame toch echt alleen bekijken.

Met een hartslag van tegen de 100 heb ik samen met de echoscopiste ons meisje van boven naar beneden bestudeerd. Geen afwijkingen.

Onze prul is dan wel niet de grootte van een volwassen banaan, maar alles zit er op en er aan.