Geduld

Ik wend mijn gezicht tot het warme lentezonnetje. De dagen met de kinderen thuis zijn intens en de momenten voor mijzelf zijn schaars.

Raf en Fay liggen op bed en Dax mag zich een uur vermaken voor de televisie. Dave stort zich deze middag op project zolder. En ik. Ik gun mezelf een poosje alleen.

Ik probeer de wirwar aan gedachten in mijn hoofd stop te zetten en luister naar de geluiden om mij heen. Het getjirp van de vogels in onze grote kastanjeboom. Spelende kinderen een paar huizen verderop. De fluitende buurman niet zo heel ver van mij vandaan. Verkeer. Een grasmaaier, boor of iets anders elektrisch.

Als ik niet beter zou weten zou ik haast denken dat het weekend is. Het is daarentegen maandagmiddag iets na enen. De Corona crisis is in ieder opzicht voelbaar.

De ‘rust’ wordt plotseling doorbroken door een klein stemmetje achter mij: ‘Ik moet plassen’. Raf staat op zijn blote voetjes op de terrastegels. Was ik ook al weer blij dat er nog één zindelijk was? Vanuit mijn tuinstoel geef ik hem de opdracht van het potje gebruik te maken. Raf verdwijnt en ik sluit mijn ogen opnieuw. Luttele seconden later hoor ik hem nog eens. Met zijn pyjamabroek op zijn enkels verschijnt Raf terug in de deuropening. ‘Het lukt niet’ zegt hij terwijl hij zijn blik naar beneden verplaatst. Ik hijs mezelf omhoog. Daar waar Dax vorig jaar geen andere keuze kreeg dan zelfredzaam te worden is de uitdaging bij Raf groot. Raf houdt de vijftien centimeter lange slang die uit zijn buikje naar buiten steekt stevig in zijn linker knuistje vast. De sonde, die zeker niet zijn beste vriend is, moet op een bepaalde manier gepositioneerd worden wil Raf er geen hinder van ondervinden. Ik sjor Raf zijn broek over zijn billen terwijl hij de slang de lucht in steekt. De rand van zijn broek vouw ik onder het stoere Toy Story verband dat de opening in zijn buik beschermt. Raf duwt met zijn vrije hand nog een keer aan zijn pyjamabroek. De aanwijzing is duidelijk en ik schuif nogmaals met zijn kleding. Raf laat de slang los. Ik geef hem een kus op zijn bol en zonder te mopperen reist Raf weer af naar zijn slaapkamer voor een middagdutje.

Corona is in alle opzichten aanwezig. Ook in deze. Raf zou op 31 maart voor de laatste keer geopereerd worden. De lange slang zou plaats maken voor een klein dopje waar we, enkel tijdens het toedienen van de voeding, een koppelstuk aan vast zouden hoeven te maken.

Vorige week maandag kreeg ik het al te verwachten telefoontje. Wegens de huidige situatie in Nederland werden alle, niet noodzakelijke, operaties tot nader order uitgesteld.

Uiteraard begreep ik als verpleegkundige maar al te goed het verschil tussen wel of niet essentieel , maar op momenten als deze neemt mijn moederhart de overhand en schreeuwt; Mijn geduld is op. Zelfs in het warmste zonnetje ter wereld.