Tulpengeur en maneschijn

Ik voel mijn hart steeds sneller kloppen. Het zweet staat in mijn handen. En de stoom komt nog net niet letterlijk uit mijn oren.

Ondanks de structuur die wij er als gezin iedere dag op na proberen te houden is vandaag gewoon kut.

Dave is druk in de weer met telefoontjes en berichten voor zijn werk en dus sta ik er deze ochtend alleen voor.

Dax, Raf en Fay vliegen elkaar om de haverklap in de haren en van samen spelen, samen delen is vandaag geen sprake.

In een verwoede poging de harmonie in huis te bewaren besluit ik met de kinderen te gaan knutselen. Een briljant idee van school. Tulpen vouwen van papier.

Ik bestudeer de instructies in mijn mailbox. Met mijn linkerhand geef ik Dax de aanwijzing zijn papier dubbel te vouwen. Mijn rechterhand schuift ondertussen een paar stiften van Fay naar Raf zodat ook zij zich nuttig voelen en hopelijk een paar tellen stil zijn.

Na twee stappen vanuit de tablet te hebben gevolgd ben ik het spoor bijster. Dax begint te dreinen dat ik het niet goed doe en Fay knikkert de zoveelste dop op de grond. Adem in. Adem uit.

Ik google ‘tulp vouwen’ en vind een helder filmpje op Youtube. Hier kan ik iets mee.

Mijn linkerhand gebiedt Dax wederom welke stappen hij moet nemen en met mijn andere hand gris ik ondertussen de laatst overgebleven stiften onder Fay haar neus vandaan. Drama. Adem in. Adem uit.

De dame uit het filmpje is inmiddels met een schaar in de weer. Verdorie. Ik dacht dat we alleen maar hoefden te vouwen. Die schaar heb ik uiteraard niet bij de hand en dus verlaat ik het geïrriteerde drietal om in onze knutselkast te duiken. Ik keer mijn rug twee tellen en hoor Raf gillen. Fay hangt over de eettafel heen in een haastige poging zijn stiften te bemachtigen. Met de inmiddels gevonden schaar tussen mijn lippen duw ik Fay met mijn ene hand weer op haar stoel en droog met de mouw van mijn andere arm Raf zijn tranen. Adem in. Adem uit.

Dax doet braaf wat hem vanuit Youtube wordt opgedragen en knipt, tot mijn verbazing zelfs over de lijn, hetgeen hij moet knippen. ‘Nu lijmen’ zegt hij en wijst naar het beeldscherm. Uiteraard. Het wordt nog ingewikkelder. Met mijn blik ditmaal op de kinderen gericht haast ik me terug naar de knutseldoos. De Pritt stift ligt gelukkig bovenop. Adem in. Adem uit.

De mevrouw op het scherm is ondertussen bevroren en met de vuist op tafel en de tranen in zijn ogen maakt Dax me duidelijk dat hij nu niet meer weet wat hij moet doen. Ik neem nog een hap lucht en herstart het filmpje. Nasnikkend smeert Dax de lijm op de aangewezen stukken papier.

Raf en Fay hebben de rust weer gevonden in hun tekenproject. Dus adem ik nog eens in en uit.

‘Klaar!’ roept Dax en steekt zijn rode bloem de lucht in. Ik geef hem een high five.

‘Ik ook!’ gilt Raf en hij schuift zijn bekraste vel papier mijn richting uit. Ik laat me opnieuw door de dame instrueren en probeer gehaast met haar mee te werken.

‘Ik!’ Fay wappert met haar kreukelige velletje  onder mijn neus. Ik probeer lief naar haar te knikken in de hoop dat ze nog even wat geduld kan opbrengen. Niet dus.

Dax begint te huilen omdat ik nog geen steel heb gemaakt. Raf krijst vanwege het feit dat zijn bloem nog niet klaar is en Fay laat duidelijk merken dat ze er wel degelijk niet in zal berusten.

Adem in. Adem uit. Adem in. Adem uit. Adem in. Adem uit.

Vandaag is gewoon kut en morgen doen we simpelweg een nieuwe poging. Niet in tulpen vouwen uiteraard.