Contact gestoord

Ik verplaats mijn hand naar het getrappel onderin mijn buik. De baby en ik zijn één. Er is geen sprake van afstand. Laat staan anderhalve meter. Ik geniet van onze innige verbinding in deze afstandelijke tijd. Het is een schril contrast met de overige contacten die mij deze dag passeren.

De klok slaat negen uur. Dave ruimt de ontbijttafel af terwijl ik met al mijn overredingskracht Max mee onder de douche probeer te krijgen. Raf en Fay staren ondertussen gebiologeerd naar de zoveelste aflevering van Paw Patrol.

Mijn oog valt op de lichtgrijze vlek buiten welke in rap tempo ons huis nadert. De gang van de persoon verraadt haar identiteit. Het is mijn moeder. Ze stopt om enig teken van leven van onze zijde van het raam op te vangen. Met haar zicht van maar 5% is dit uiteraard een behoorlijke uitdaging en dus tik ik op het raam. Haar hand gaat, samen met de zojuist gevulde boodschappentassen, omhoog. Raf en Fay schieten uit hun trance. Zij nemen geen genoegen met een vluchtig handgebaar en stevenen op de voordeur af. ‘Oma!’ Fay staat inmiddels in haar pyjama op de stoep. Er wordt geknuffeld.

Mijn moeder is één van de weinige contacten die wij binnen onze thuisisolatie toe kunnen laten. Zij heeft geen gezondheidsklachten en beperkt bewust haar sociale leven tot ons gezin en dat van mijn oma. Ondanks de onmiskenbare afspraken die wij hierover met elkaar gemaakt hebben blijven we ons bewust van de o zo belangrijke grens van 1,5 meter. Ik vlieg haar niet meer om de nek zoals vroeger en ons vluchtige praatje wordt gevoerd over het tuinpad.

De verbinding voelt tijdelijk verbroken.

Het is even na twaalven wanneer de bel gaat. De postbezorger heeft een flinke levering medische hulpmiddelen voor Raf meegenomen. De eerste twee dozen staan al bij de voordeur geparkeerd en vanaf de stoep gebiedt hij dat er nog meer is. Ik verplaatst de sondevoeding naar de hal en doe een stap terug zodat de man de laatste pakketten kan afleveren. Als in een dans gaat de man op zijn beurt achteruit en kan ik de dozen weer oppakken. We knikken vriendelijk naar elkaar.

De overhandiging voelt echter alles behalve beschaafd.

Om kwart over drie verschijnt mijn broer in de achtertuin. Vanwege het Corona virus liggen zijn werkzaamheden helaas stil en uit pure verveling heeft hij aangeboden ons een helpende hand te bieden binnen het drukke gezin. Hij komt de haag snoeien. Dave heeft de apparatuur op de tuintafel uitgestald en op 1,5 meter afstand voorziet hij hem van instructies.

Mijn broer en ik zijn niet extreem intiem met elkaar, maar die ene zoen als groet voelt nu als een groot gemis.

Mijn dochter verplaatst haar lichte gewicht opnieuw van de ene kant van mijn buik naar de andere. Ik glimlach. Ik ben alles behalve alleen. Samen staan we sterk.